Jest Pan związany z instytutem od ponad czterdziestu lat. Jak rozpoczęła się Pana kariera w ITB?
Faktycznie, w 2014 roku upływają 42 lata. Rozpocząłem pracę w Instytucie Techniki Budowlanej w Zakładzie Ochrony Budowli, pod kierunkiem znanego specjalisty prof. dr. hab. inż. Henryka Stankiewicza. To był rok 1972. Przez kolejne kilka lat pracy w instytucie zajmowałem się, między innymi, problemami korozji i trwałości konstrukcji żelbetowych oraz specjalizowałem się w badaniach i ocenie żelbetowych kominków wentylacyjnych i energetycznych.

Zajmował się Pan również tematyką dźwigarów kablobetonowych, projektowanych i wykonywanych specjalnie do konkretnych obiektów.
Pasjonujący temat. Prowadziłem wtedy badania mechanizmu kruchego pękania kabli sprężających przeznaczonych do dźwigarów kablobetonowych. W tamtych latach, sześćdziesiątych, siedemdziesiątych ubiegłego wieku, powszechnie stosowano dźwigary kablobetonowe. Proszę wziąć pod uwagę, że niewłaściwe wypełnienie kanałów kablowych było przyczyną spektakularnych katastrof przekryć dachowych hal przemysłowych. Opracowałem, na potrzeby diagnostyki, metodę szybkiej oceny podatności kabli na korozję naprężeniową w środowiskach modelujących zaczyn iniekcyjny o różnym stopniu karbonatyzacji. Między innymi dzięki tym badaniom dźwigary  kablobetonowe wykonane ponad kilkadziesiąt lat temu są po dziś dzień eksploatowane w wielu budowlach.

W 1985 roku rozszerzył Pan zakres swojej działalności badawczej i technicznej, kierując pracownią Zabezpieczeń Konstrukcji Metalowych.
Tak, w tym czasie wprowadzano do budownictwa wyroby z blach stalowych ocynkowanych i powlekanych, na których badanie i ocenę nie było stosownych norm. Na podstawie prowadzonych przez zespół prac badawczo-rozwojowych określiliśmy metody badania i ustaliliśmy kryteria oceny zabezpieczeń blach, z których wykonywano pokrycia dachowe, obróbki, płyty warstwowe, czy też okładziny elewacyjne.

A konstrukcje żelbetowe?
Od początku mojej pracy w ITB wykonywałem ekspertyzy techniczne konstrukcji żelbetowych. W 1993 roku uzyskałem I stopień specjalizacji zawodowej inżyniera w dziedzinie budownictwa i inżynierii lądowej, kierunek specjalizacji: ochrona budowli przed korozją. Badaniami nad konstrukcjami żelbetowymi zająłem się na przełomie lat 1994-1995 podczas stażu naukowego w CSTB (Centre Scientifi que et Technique du Bâtiment) we Francji. Prowadziłem badania elementów konstrukcji żelbetowych poddanych oddziaływaniu agresywnych substancji, których wyniki stanowiły wyjściowy materiał do rozprawy doktorskiej. Po powrocie ze stażu kontynuowałem badania naukowe w ITB. A w 2000 roku, na podstawie rozprawy „Określenie trwałości żelbetu w środowiskach zawierających chlorki na podstawie oceny wybranych cech otuliny betonowej”, uzyskałem stopień naukowy doktora nauk technicznych, w dyscyplinie naukowej budownictwo i specjalności trwałość materiałów budowlanych.

Pana praca została nagrodzona przez Ministerstwo Infrastruktury.
Tak, to wielkie wyróżnienie. Trwałość betonu ma fundamentalne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo konstrukcji oraz wysokości nakładów na utrzymanie obiektów. W swojej rozprawie przedstawiłem podstawowe wymagania dotyczące ochrony materiałowo-strukturalnej. Podałem przykłady działań na etapie projektowania i układania mieszanki betonowej, w celu zapewnienia właściwości ochronnych betonowej otuliny względem zbrojenia stalowego, szczególnie w warunkach działania środowisk zawierających chlorki.

Jest Pan autorem i współautorem wielu instrukcji przydatnych w działalności inżynierskiej. Pana dorobek to blisko sto publikacji w czasopismach technicznych i wiele wystąpień na konferencjach naukowo-technicznych. Dane z Pana opracowań na temat wielkiej płyty są do tej pory cytowane, jako przykład kompleksowego badania budynków o konstrukcji wielkopłytowej. Proszę opowiedzieć o tych badaniach.
W końcu lat dziewięćdziesiątych istotnym problemem w budownictwie stały się zagadnienia trwałości ścian zewnętrznych budynków wielkopłytowych. Wspólnie z zespołem Zakładu Trwałości Budowli prowadziłem kompleksowe badania złączy płyt warstwowych wielu budynków w różnych miastach. Podczas tych badań wykonano ponad sześćset odkrywek płyt, co przyczyniło się do diagnozy ich rzeczywistego stanu technicznego.
Instytut jest największą jednostką badawczą w dziedzinie budownictwa w Polsce i jedną z największych w Unii Europejskiej.
 

Tytuł Kreator Budownictwa Roku 2014

otrzymała również firma 
 

Instytut Techniki Budowlanej

 ul. Filtrowa 1

 00-611 Warszawa

 tel. 22 825 04 71

 www.itb.pl